Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Η γλώσσα των νέων

Οι άνθρωποι ανέκαθεν είχαν την ανάγκη να εκφράσουν τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους και να επικοινωνούν με τους ομοίους τους. Αρχικά επικοινωνούσαν με νοήματα, χειρονομίες, σινιάλα και διάφορους ήχους. Στη συνέχεια συμπέραναν ότι δεν μπορούσαν να εκφραστούν πλήρως μόνο με αυτά.
Έτσι, σταδιακά δημιουργήθηκε ο λόγος. Η γλώσσα, δηλαδή, αποτελεί κατάκτηση του ανθρώπου από τη στιγμή που αυτός κατανόησε ότι έπρεπε να επικοινωνήσει στο πλαίσιο της συλλογικής πραγματικότητας, όπου ζει. Αυτή αποτέλεσε προϊόν της συν-εργασίας των πρώτων ανθρώπων και στη συνέχεια καθοριστικό παράγοντα για τη μεταλλαγή των απλών κοινωνιών σε οργανωμένες πολιτείες μέσω της διατύπωσης γραπτών νόμων.

Προσδιορισμός του όρου «η γλώσσα των νέων» και συσχέτισή της με την κοινή γλώσσα
 Η γλώσσα, επομένως, είναι ένας κώδικας επικοινωνίας και, ως τέτοιος, είναι αναγκαίο να εμπεριέχει νόημα αναγνωρίσιμο από όλους τους ομιλητές της. Κατά τη διάρκεια των χιλιετιών, η γλώσσα εξελίσσεται, ανάλογα με τις κοινωνικοπολιτικές μεταβολές και καθρεφτίζει την κουλτούρα ενός λαού.
  Η έννοια λόγος δηλώνει δύο πολύ σημαντικές ιδιότητες της ανθρώπι­νης φύσης: τη λογική σκέψη από τη μια και το χάρισμα της ομιλίας, του αρθρωμένου λόγου, από την άλλη. Και επειδή οι δύο αυτές ιδιότητες συ­νυπάρχουν και συλλειτουργούν, γί­νεται σαφές ότι η σκέψη βρίσκεται σε σχέση αλληλεξάρτησης  με τη γλωσσική διατύπωση της. Αυτό άλλωστε εννοούσε και ο Αριστοτέ­λης, όταν χαρακτήρισε τον άνθρωπο «έλλογο ον», ον που μπορεί να σκέ­πτεται και να μιλά.
  Είναι απολύτως σαφές όμως, ότι η γλώσσα ως κώδικας επικοινωνίας απαρτίζεται από σημεία –σύμβολα, τις λέξεις, που δεν είναι  ένα τυχαίο άθροισμα. Για να επιτευχθεί δηλαδή η γλωσσική επικοινωνία, οι λέξεις δομούνται, συντάσσονται βάσει κανόνων γνωστών και στον πομπό και στον εκάστοτε δέκτη. Έτσι, η γλώσσα αποκτά νόημα και γίνεται λόγος, γραπτός ή προφορικός. Σύμφωνα με τα παραπάνω, λόγος είναι κάθε γλωσσική έκφραση, γραπτό κείμενο, προφορική ομιλία, που διατυπώνεται με άρτιο τρόπο, ώστε να αναδεικνύεται το νόημα που εμπεριέχει και που ο άνθρωπος επιθυμεί να ανακοινώσει στους άλλους.
  Η γλώσσα ,λοιπόν, είναι ένα σύστημα συμβόλων που βρίσκονται σε λειτουργική ενότητα, αποτελούν έναν ιδιαίτερο κώδικα έκφρασης, επικοινωνίας και σκέψης και αντανακλά την ξεχωριστή σύλληψη, οργάνωση και έκφραση του κόσμου από ένα άτομο ή ένα λαό-έθνος. Πρόκειται για μια ικανότητα που πηγάζει από την κοινωνική ζωή και καθορίζεται από αυτήν. Είναι προϊόν πολιτισμού και κοινωνικός θεσμός. Η κοινωνική συμβίωση γεννά ανθρώπινους θεσμούς με μερική ή καθολική αξία και η γλώσσα ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Γι' αυτό και η γλώσσα -ως κοινωνικό προϊόν- είναι πολύμορφη και πολύπλοκη, όσο και η κοινωνία από την οποία αναδύεται και την οποία εκφράζει και υπηρετεί.
   Τα παραπάνω σημαίνουν ότι η γλωσσική κοινό­τητα δε χαρακτηρίζεται από γλωσσική ομοιομορφία / ομοιογένεια, δεν αποτελεί δηλαδή ένα σύνολο ομιλητών, οι οποίοι χρησιμοποιούν παντού και πάντοτε τους ίδιους γλωσσικούς τρόπους. Αντίθετα μάλιστα χαρα­κτηρίζεται από μια πολυμορφία/ετερογένεια γλωσσικής συμπεριφοράς, η οποία όμως δεν τη διασπά ούτε και την υποβαθμίζει. Έτσι, σε μια γλωσσική κοινότητα, διαφορετικές ομάδες ομιλητών χρη­σιμοποιούν διαφορετικές γλωσσικές ποικιλίες/διαλέκτους που τα κοινά χαρακτηριστικά τους τις διακρίνουν από άλλες ποικιλίες/διαλέκτους της ίδιας γλώσσας. Οι ποικιλίες αυτές ,με κριτήριο τη γεωγραφική καταγωγή του ομιλητή ή την κοινωνική/γλωσσική συμπεριφορά του, διακρίνονται αντίστοιχα σε γεωγραφικές ποικιλίες/διαλέκτους (οριζόντια κατάταξη) και σε κοινωνικές ποικιλίες/ διαλέκτους (κάθετη κατάταξη). Σ' αυτές πάλι τις κοινωνικές ποικιλίες εντάσσονται, εκτός από τα άλλα, τα ποικίλα είδη των κειμένων και οι ειδικές γλώσσες, οι  κοινωνιόλεκτοι , ανάλογα με την κοινωνική ομάδα που ανήκουν οι ομιλητές της, όπως είναι η περίπτωση της κοινωνιολέκτου των νέων, της «Γλώσσας των Νέων». Όλες ,όμως, μαζί αυτές οι ποικιλίες συναποτελούν και τροφοδοτούν την εθνική μας γλώσσα.
   Σύμφωνα με τον γλωσσολόγο Γιάννη Ανδρουτσόπουλο, ο οποίος έχει ασχοληθεί ενδελεχώς με τη γλώσσα των νέων, ο όρος «γλώσσα των νέων» δηλώνει το σύνολο των γλωσσικών φαινομένων που χαρακτηρίζουν την επικοινωνία των νέων μεταξύ τους. Ουσιαστικά δεν πρόκειται για μια ιδιαίτερη ποικιλία της Ελληνικής, δεν είναι δηλαδή μια «γλώσσα», καθώς δεν αποτελεί ένα αυτοτελές γλωσσικό σύστημα. Είναι μια «κοινωνιόλεκτος», δηλαδή ένας τρόπος ομιλίας με λεξιλογικά, πραγματολογικά και δομικά χαρακτηριστικά, ο οποίος χρησιμοποιείται υπό ορισμένες συνθήκες επικοινωνίας και είναι μέρος της γλωσσικής συνείδησης της κοινότητας των νέων. Η κοινωνική βάση της γλώσσας των νέων είναι η «παρέα», το δίκτυο των συνομηλίκων και η συμμετοχή σε μία νεανική κουλτούρα, με επίκεντρο την καλλιτεχνική έκφραση και τη διαμόρφωση του ελεύθερου χρόνου. Δεν υπάρχει λοιπόν, όπως σημειώνει ο Ανδρουτσόπουλος, μια ενιαία γλώσσα των νέων, αλλά ένα σύνολο από επιμέρους τρόπους ομιλίας με κοινές τάσεις διαμόρφωσης και κοινά γλωσσικά στοιχεία.

2. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα της «γλώσσας των νέων»
    Το βασικό χαρακτηριστικό της γλώσσας των νέων είναι ότι εκφράζει και εκφράζεται μέσα στην «παρέα», στο δίκτυο των συνομηλίκων. Κατά συνέπεια, κάθε παρέα έχει δικό της κώδικα επικοινωνίας, που μπορεί να τον «αρπάξει» μια άλλη παρέα και μετά μια άλλη, μέχρι που κάποιες εκφράσεις να υιοθετηθούν από μεγάλο μέρος της νεολαίας, ειδικά με την εξέλιξη της τεχνολογίας της επικοινωνίας  και να αποτελέσουν αυτό που σχηματικά αποκαλούμε «γλώσσα των νέων». Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο γλωσσολόγος Γιάννης Βελούδης, ο χαρακτήρας της «γλώσσας των νέων» είναι συνθηματικός και λειτουργεί ως γλωσσική ταυτότητα και παράγοντας αλληλεγγύης.
   Το νεανικό λεξιλόγιο περιλαμβάνει τόσο εκφράσεις χωρίς αντίστοιχο στην κοινή γλώσσα- που σχετίζονται με τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα της νεανικής κουλτούρας- όσο και εκφράσεις που δηλώνουν μια ιδιαίτερη στάση (οικειότητα, αξιολόγηση, ειρωνεία) απέναντι σε ένα γνωστό αντικείμενο αναφοράς .
   Ένα σημαντικό μέρος του λεξιλογίου των νέων αφορά χαρακτηρισμούς προσώπων και κοινωνικές τυποποιήσεις, σε σχέση με την εμφάνιση, την ευφυΐα, το χαρακτήρα, τη συμπεριφορά, τα ενδιαφέροντα και τα ρεύματα της νεανικής κουλτούρας.π.χ λαπάς= μαλθακός, ψάρι= εύπιστος, φλόμπα= άσχημη κ.λ.π. 

    Ιδιαίτερα παραγωγικά σημασιολογικά πεδία είναι οι κοινωνικές κατηγορίες (π.χ. φλώρος, τύπισσα,φυτό), οι βιωματικές και κοινωνικές εμπειρίες (π.χ. ξεσαλώνω="διασκεδάζω") , οι ψυχολογικές καταστάσεις επιθυμίες, προτιμήσεις, απέχθειες (π.χ. τα πήρα στο κρανίο= εκνευρίστηκα, αράζω στα κυβικά μου =αρχίζω και χαλαρώνω, είμαι στην τσίτα =τα νεύρα μου είναι σε κακή κατάσταση, σπάστηκα= εκνευρίστηκα , ξενέρωσα: έχασα την επιθυμία μου για κάτι , ανεβάζω θερμοκρασία =αρχίζω και θυμώνω, φρικάρισα =τρελάθηκα ,φλιπάρω =αρχίζω και χάνω τα λογικά μου, νταουνιάζομαι= καταθλίβομαι, τρώω πακέτο-ήττα= αποτυγχάνω  κ.λ.π), οι αξιολογικές εκφράσεις  (π.χ. αστέρι =τέλειος, τζάμι =άψογος ,είσαι ό,τι να' ναι =είσαι χάλιας, έγραψες σήμερα =ήσουν τέλειος ,είσαι και ο πρώτος =είσαι ο καλύτερος,) καθώς και οι επιτατικές εκφράσεις ( χοντρό-, καρα-, με τρέλα). Ειδικά για την έκφραση αξιολόγησης και επίτασης έχουν διαπιστωθεί ιδιαίτερα συντακτικά σχήματα στα ελληνικά π.χ. "και γαμώ + Ονοματική Φράση" (και γαμώ τις φάσεις "πολύ καλή φάση").
     Η νεανική επικοινωνία χρησιμοποιεί πολυάριθμες στερεότυπες εκφράσεις για την οργάνωση του διαλόγου, όπως χαιρετισμούς (έλα ρε, τσα γεια =τα λέμε), ), προσφωνήσεις (ρε μεγάλε =ρε φίλε), φιλικές υβριστικές προσφωνήσεις (ρε μαλάκα), εκφράσεις συμφωνίας (Μέσα είσαι! =το βρήκες!, έκλεισε η φάση =κανονίστηκε), άρνησης (Ούτε με σφαίρες! =με την καμία/με τίποτα!), επιδοκιμασίας (Φοβερό! =τέλειο!) έναρξης μιας αφήγησης,(π.χ. Άκου φάση! =άκου τί έγινε), έκφραση αποδοκιμασίας ή προειδοποίησης (=ίσα ρε)
      Σε  έρευνα μεταπτυχιακών φοιτητών της Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (2005) παρατηρήθηκε ότι η δημιουργικότητα και η πρωτοτυπία αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της γλώσσας των νέων. 
     Το νεανικό λεξιλόγιο εμπλουτίζεται μέσα από την αξιοποίηση των παραγωγικών μηχανισμών της Νέας Ελληνικής, της παραγωγής και της σύνθεσης: (-ας: παράκμας< παρακμιακός, -άτος: χλιδάτος< χλιδή, - ιμη :ερωτεύσιμη < ερωτεύομαι), -άκι (τυπάκι < τύπος), -άρι: κολλητάρι < κολλητός,  – καρά-: καρακατίνα, ψιλό-: ψιλοξενέρωτος,- πουλο:ευρώπουλο ευρώ, -άουα: πανικάουα < πανικός, -όνι: γατόνι<γάτα,(έξυπνος), -ουλας:φύτουλας<φυτό (σπασίκλας), -ω:υστέρω< υστερική γυναίκα,αναδιπλασιασμό της παραγωγικής κατάληξης του συγκριτικού βαθμού: αργοτερότερα – καλυτερότερος , ενώ χαρακτηρίζεται από έντονη πλαστικότητα, με αποτέλεσμα ένα πλήθος νεολογισμών (μπαλότσα, φλόμπα= άσχημη γυναίκα, χλίδα= πολυτέλεια, σκάω μύτη= εμφανίζομαι).         Η δημιουργία και ανανέωση του νεανικού λεξιλογίου, σύμφωνα με τον Ανδρουτσόπουλο, γίνεται με τέσσερις βασικούς τρόπους:
 α) με αλλαγή σημασίας των λέξεων-φράσεων (κόκκαλο, ντίρλα = μεθυσμένος ,φευγάτος =ο παλαβός  , κατεβάζω τα ρολά =δεν ασχολούμαι  ,έμεινα παγωτό =άφωνος ,έφαγα χ =απόρριψη , έγινα πάζλ,χώμα,κομμάτια=διαλύθηκα από κούραση-εξαντλήθηκα ,έκανα πατάτα =έκανα λάθος, μην καρφώνεσαι =μην προδίδεσαι ,ο ακάλυπτος =ο καραφλός ,σαλούφα =άσχημη γυναίκα έφαγα πίκρα-ήττα =απογοητεύτηκα- έχασα , άραξε στην πέτσα σου =χαλάρωσε, καίς κάρβουνο=είσαι αργός, καύσιμο =χρήματα ,ξύδια =τα αλκοολούχα ποτά ,παλτό= ο άχρηστος ,ψαρώνω=φοβάμαι ,στόκος =ο εντελώς ηλίθιος, στανιάρω =ηρεμώ και ανακτώ δυνάμεις, σπάστηκα=εκνευρίστηκα )    
 β) με δανεισμό, κατά κύριο λόγο από τα αγγλικά.  Από τις ξένες λέξεις ένα μεγάλο ποσοστό εντάσσονται στο μορφολογικό-κλιτικό σύστημα της ελληνικής, ενώ εμφανίζονται και δάνειες λέξεις , οι οποίες έχουν εισαχθεί αυτούσιες στο λεξιλόγιο των νέων, χωρίς να υποστούν οποιαδήποτε αλλαγή.
1. Δάνειες λέξεις οι οποίες χρησιμοποιούνται στο νεανικό λεξιλόγιο, εντασσόμενες σε ορισμένο κλιτικό παράδειγμα, είναι οι ακόλουθες: στρινγκάκι, μπιτάκι, προτζέκτορας ,στανιάρω,  σιντιά, νταουνιάσου =κάτσε κάτω, φλάσαρα -μου ήρθε  φλασάκι =ξαφνική ιδέα ,ο σπινταριστός =ο βιαστικός, λεβελιάζω=ανεβαίνω επίπεδα με γρήγορους ρυθμούς, καθώς και  λέξεις  με το επίθημα -άς για κατηγορίες της νεανικής κουλτούρας με αγγλική βάση (γκραφιτάς, μεταλλάς,τσοπεράς κ.ά).
 2.Υπάρχουν όμως και δάνειες λέξεις χρησιμοποιούνται στη γλώσσα των νέων χωρίς να ενταχθούν σε κάποιο κλιτικό παράδειγμα όπως κλάμπινγκ, γκέι, λάιβ, ντεκαντάνς, λάπτοπ,  χάι =κεφάτος,  κούλ=ήρεμος, ενιγουέι =όπως και να έχει, χελόου =γειά, είναι κανείς εκεί; (μέσα στο κεφάλι σου) ή «το ‘χεις ακατοίκητο;»,  τζίζας =ω θεέ μου, ρισπέκτ= σεβασμός-βαθιά εκτίμηση σε πρόσωπο , αμπσολουτ= η γυναικάρα, , σάπινγκ=αράζω, ντρίμι=ονειρικός, γκίκ=φύτουκλας, αν-παίκταμπλ= από το στερητικό α+ παίζομαι+ αble που σημαίνει, άπαικτος κ.λ.π)).
γ) με τροποποίηση λέξεων χωρίς αλλαγή της βασικής τους σημασίας, είτε με επιθήματα (τσιγάρο>τσιγαριά) είτε με σύντμηση (ματσωμένος>ματσό, ντέλο=μοντέλο, τσοι=μπάτσοι, ξεπέτα=ξεπέταγμα), είτε με μετάθεση φθόγγων ή συλλαβών, τα λεγόμενα ‘ποδανά’ (μεναγκό=γκόμενα, λόστρε=τρελός, χίος=όχι).   
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει δ) η αλλαγή σημασίας μαζί με αλλαγή της σύνταξης ή της διάθεσης του ρήματος: παρατηρούμε νέα απρόσωπα ρήματα (τι παίζει;= τι συμβαίνει , δεν παίζεται = είναι το καλύτερο, δεν υπάρχει =είναι απίστευτο ), νέα αμετάβατα και μεταβατικά ρήματα (με κλάνεις= με περιφρονείς, την έκραξε= την κατέκρινε ,με έδωσες= με πρόδωσες, τη σούταρα =την έδιωξα, δε λέει = όχι), αλλά και ρηματικές φράσεις με την προσθήκη μιας αντωνυμίας σε αιτιατική και ταυτόχρονη αλλαγή σημασίας (μου την είπε= με κατέκρινε, δεν την παλεύει= έχει χάσει τα λογικά του, του είναι αφόρητο, τα είδα όλα= ξαφνιάστηκα ,την ακούω =δέχομαι παρατήρηση ,το έχω =τα καταφέρνω, ,τη βάψαμε =βρήκαμε τον μπελά μας , μας την πέσανε= μας επιτέθηκαν, τον κόβω =τον κοιτάω ) ή και ποικίλους ρηματικούς σχηματισμούς, όπως πουλάω μούρη, μένω στην απ’ έξω, κόβω κίνηση, πάμε πλατεία.
 
  Παράλληλα πολύ συχνά συναντά κανείς την παραπάνω δομή μαζί με μία δεύτερη αντωνυμία  σε γενική (που λειτουργεί ως γενική χαριστική ή -κυρίως- ως γενική αντιχαριστική) : μου την έδωσε, μου την έσπασε, μας την έλεγε, θα μας τη βαρέσει, θα μου κάτσει . Μέσω των παραπάνω δομών ο ομιλητής δηλώνει την έντονη εμπλοκή του στα γεγονότα και το συναισθηματικό φορτίο , κυρίως δυσφορίας ή αμφισβήτησης, που του προκαλούν τα διάφορα εξωτερικά ερεθίσματα.
    Μελέτες σε διάφορες χώρες δείχνουν ότι οι νέοι χρησιμοποιούν στη διαλογική τους επικοινωνία το σύνολο των γλωσσικών πηγών της κοινότητας όπου ζουν. Εδώ συγκαταλέγονται καταρχήν οι γλώσσες και οι γλωσσικές ποικιλίες του κοινωνικού περίγυρου, όπως η τοπική διάλεκτος (έστω και αν οι νέοι δεν τη μιλούν συστηματικά) ή η γλώσσα μιας εθνικής μειονότητας. Ακόμη, στοιχεία από τα μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, π.χ. σλόγκαν από διαφημίσεις, ατάκες από ταινίες και τραγούδια κ.ά. Στοιχεία από τις παραπάνω πηγές συνταιριάζονται δημιουργικά στον νεανικό διάλογο, συγκροτώντας ένα "μωσαϊκό" που μεταβάλλεται ανάλογα με τις επικοινωνιακές ανάγκες της στιγμής. Ο τρόπος που γίνεται αυτό, δηλαδή ποια στοιχεία επιλέγουν οι νέοι και πώς τα χρησιμοποιούν στην επικοινωνία τους, αντανακλά τις πολιτισμικές επιρροές και την κοινωνική τοποθέτηση της κάθε νεανικής παρέας.
Καταληκτικά σας παρουσιάζουμε ένα διάλογο δύο νέων :
-...Πώς τα πάτε με τον Σ.;
Όχι και πολύ καλά. Λέω να κόψω λάσπη
-Τι;
Να την κάνω, να απομακρυνθώ!
Αμάν, με αυτή την αρκγό!
Ναι, είναι χοντρό κόλλημα. Μου τη δίνει κι εμένα.
Θα τα πούμε το Σάββατο;
Μπα, δεν προβλέπεται. Θα βγω με τη φίλη μου την Α. Φεύγει από Αθήνα και θα βγούμε
 να το κάψουμε. Πάλι αλοιφή θα γίνουμε.
Αλοιφή, δηλαδή κομμάτια, τύφλα, λιώμα, πίτα, κουρούμπελα, κόκαλο και τα τοιαύτα;
Ναι, ακριβώς καλά πας!... Καλά, μου είπε κάτι ο πατέρας μου προχθές...κρανιώθηκα
  εντελώς.
-Τί;
Μου την είπε μπροστά σε άλλους, φόρτωσα πάρα πολύ. Δεν κρατήθηκα, του τα 'χωσα
 και γω.
Πω πω, μπροστά σε κόσμο, ε;
Άσε σου λέω, ρόμπα γίναμε στους ξένους ανθρώπους. Αυτός ο πατέρας μου είναι άντε γεια, στην κοσμάρα του εντελώς.
Τι να πω!
Μη πεις τίποτα. Δεν είναι η πρώτη φορά που γινόμαστε μπίλιες.
Αλλαγή θέματος: θα πας στη συναυλία των Μ.;
Χλωμό το κόβω. Δεν έχω φράγκα. Εσύ;
Οπωσδήποτε! Μ' άρεσε πολύ ο τελευταίος τους δίσκος.
Καλά ναι, σούπερ είναι. Αλλά τι να κάνω τώρα. Είναι άκυρη εποχή για μένα...
Σχόλιο: Ο ένας συνομιλητής δεν εκφράζεται ιδιαίτερα με όρους της νεανικής γλώσσας, αλλά καταλαβαίνει τον άλλο (τις περισσότερες φορές) και έχει γνώση αυτού του κώδικα, όπως φαίνεται από το σημείο που παραθέτει και άλλα συνώνυμα  για την έκφραση «αλοιφή». Στην ορολογία που εμφανίζεται σε αυτόν το διάλογο, η φράση «δεν προβλέπεται» και «άκυρο» ανήκει στη στρατιωτική ορολογία, ενώ φράσεις όπως «τύφλα», «φράγκα» κ.ά. προέρχονται από τη λαϊκή γλώσσα.


Επεξηγήσεις λέξεων και φράσεων:
1. Κόβω λάσπη/την κάνω: φεύγω, απομακρύνομαι, αποστασιοποιούμαι
2. Αλοιφή/κομμάτια/ λιώμα/ πίτα/ κουρούμπελο/κόκαλο:  κατάσταση μέθης
3. Κρανιώνομαι<τα παίρνω στο κρανίο/φορτώνω: εκνευρίζομαι, θυμώνω
4. Τη λέω σε κάποιον: κάνω παρατήρηση, επιτίθεμαι φραστικώς
5. Τα χώνω: επιπλήττω
6. Γίνομαι ρόμπα: γίνομαι θέαμα, ρεζιλεύομαι
7. Άντε γεια: Έκφραση απόρριψης αφενός και αφετέρου, όπως επεξηγεί ο ίδιος ο συνομιλητής, «άντε γεια» σημαίνει για κάποιον ότι  είναι «στον κόσμο του», δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα
8. Γίνομαι μπίλιες: διαπληκτίζομαι, τσακώνομαι
9. Χλωμό το κόβω: είναι δύσκολο να γίνει, δεν θα τα καταφέρω
10. Σούπερ :πολύ καλός
11. Άκυρος -η -ο: που δεν προσφέρει δυνατότητες δράσης, που περιορίζει, έκφραση απόρριψης

Και  λίγα λόγια για τα  greekglish
  Τα λεγόμενα greekglish δεν είναι «διάλεκτος» όπως συχνά λέγεται, αλλά η γραφή της ελληνικής γλώσσας με λατινικό-αγγλικό αλφάβητο. Έχοντας τις ρίζες τους στο πρακτικό πρόβλημα της ανταλλαγής γραπτών μηνυμάτων, σε περιβάλλοντα όπου η υποστήριξη της Ελληνικής γλώσσας ήταν περιορισμένη ή και ανύπαρκτη, τα «Greeklish» διαδόθηκαν με μεγάλη ταχύτητα. Αν  μπει κανείς  σήμερα σ’ έναν από τους λεγόμενους «χώρους κοινωνικής δικτύωσης» (social networking), ας πούμε στο «φατσοβιβλίο» (facebook, όπου κάνεις «φίλους»-friends) ή στα «τιτιβίσματα» (twitter, όπου κάνεις «ακόλουθους» - followers) ή σε έναν απλό «χώρο συζήτησης» (chat room), θα διαπιστώσει αμέσως ότι σε  μεγάλο ποσοστό τα ελληνόπουλα επικοινωνούν μεταξύ τους,γράφοντας greekglish διανθισμένα και με διάφορες «φατσούλες» (emoticons), μικρά γραφικά που δείχνουν χαρά, λύπη, αγανάκτηση κλπ. Γι’ αυτό και τα greekglish συνδέθηκαν με τη γλώσσα των νέων. Πάντως σύμφωνα με τον  γλωσσολόγο  Γιάννη Ανδρουτσόπουλο,  τα greekglish δεν είναι γλώσσα , είναι ένα σύστημα γραφής συμπληρωματικό, περιορισμένο σε ειδικές συνθήκες χρήσης από ειδικές κοινωνικές ομάδες: μαθητές, φοιτητές, επιστήμονες, ανθρώπους των μέσων και της τεχνολογίας.Όπως ήταν αναμενόμενο, οι νέοι σε ηλικία χρήστες του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου «συμφιλιώνονται» σε μεγάλο βαθμό  με τη χρήση τους.

3.Η ερμηνεία του φαινομένου «της γλώσσας των νέων» ( κοινωνικά – ψυχολογικά - επικοινωνιακά αίτια)  και οι διαστάσεις του.
   Ο διδάκτωρ Γλωσσολογίας Γιάννης Ανδρουτσόπουλος, που ασχολείται ειδικά με τη γλώσσα στη νεανική κουλτούρα, σημειώνει: «Οι προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί μια νεανική γλώσσα είναι:  
α) η κοινωνικά θεσμοποιημένη κατηγορία της νεότητας και β) κάποια μορφή νεανικής κουλτούρας και ‘αυτόνομης’ νεανικής επικοινωνίας.
     Οι περισσότερες έρευνες περιορίζουν την κατηγορία της νεότητας στην εφηβική ηλικία (12-18 ετών), ενώ άλλες συμπεριλαμβάνουν και τη μετεφηβική ηλικία (έως 25 ή 30 ετών).      Ιστορικά, μορφές νεανικής γλώσσας υπήρχαν ήδη σε προηγούμενους αιώνες. Ωστόσο η γλώσσα των νέων έγινε μαζικό φαινόμενο από τα μεταπολεμικά χρόνια και ιδιαίτερα κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Αυτό ανάγεται στην αυξανόμενη οικονομική και πολιτισμική ανεξαρτησία των νέων στις σύγχρονες κοινωνίες, αλλά και στην κοινή επιρροή από νεανικές κουλτούρες αγγλοαμερικανικής προέλευσης.»

 Γιατί  λοιπόν οι νέοι αναπτύσσουν δικούς τους τρόπους έκφρασης;
 Σύμφωνα με τον ίδιο μελετητή (Γιάννης Ανδρουτσόπουλο) :
   «Τα κοινωνικά δίκτυα των νέων είναι στενότερα από αυτά των ενηλίκων, γεγονός που εντείνει την πίεση γλωσσικής συμμόρφωσης με την παρέα. Απ’ την άλλη, οι συμβάσεις γλωσσικής ευγένειας και απόστασης που απαιτούνται στην ενήλικη ζωή δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμη πλήρως κατά την εφηβεία. Έτσι εξηγείται το ότι η συχνότητα μη πρότυπης γλώσσας είναι μεγαλύτερη στη νεότητα από ό,τι στην ενήλικη ζωή.
  Ψυχολογικά, κατά τη νεανική ηλικία διαμορφώνεται η προσωπική και κοινωνική ταυτότητα. Η απόρριψη κατεστημένων τρόπων συμπεριφοράς και ο πειραματισμός με εναλλακτικά μοντέλα, τάσεις που γενικότερα χαρακτηρίζουν την εφηβεία, εκφράζονται και γλωσσικά. Με την ιδιαίτερη γλώσσα τους οι νέοι συμβολίζουν ότι ανήκουν σε μια ηλικία με δικά της ενδιαφέροντα και αξίες, που διαφέρει τόσο από τα παιδικά όσο και από τα ενήλικα χρόνια. Τέλος, επιλέγουν εκφραστικότερους και πιο πρωτότυπους  γλωσσικούς τύπους για να επικοινωνήσουν, μιας και η εκφραστικότητα και το γλωσσικό παιχνίδι είναι στενά δεμένες με τη συγκεκριμένη ηλικία.»
  Η γλώσσα , λοιπόν, είναι το μέσο ανταρσίας των νέων. Οι νέοι κάνουν αλλοιώσεις και αλλαγές, χρησιμοποιούν νεολογισμούς, λέξεις υβριστικές, λέξεις που φτιάχνουν σε μίμηση της αργκό, ξένες λέξεις. Με τον τρόπο αυτό περιφρονούν αρχές και αξίες, αρνούνται να προσαρμοστούν, εκδηλώνουν το νεωτεριστικό τους πνεύμα.
   Παράλληλα οι νεανικές ηλικιακά ομάδες διακρίνονται πάντα από την τάση να διαφοροποιούνται με το ντύσιμο, την αισθητική , τη συμπεριφορά και τη γλώσσα. Η λεγόμενη γλώσσα των νέων αποτελεί κώδικα εξατομικευμένο της ηλικιακής τους ομάδας, γλωσσική παραλλαγή που διαφοροποιεί τους χρήστες της, κατασκευάζοντας συγχρόνως τη συνοχή της ομάδας. Οι αποκλίσεις της γλώσσας τους από τη ρυθμισμένη παραλλαγή, οι νεολογισμοί και οι γραμματικές παραβιάσεις εκφράζουν τις αλλαγές στα πρότυπα συμπεριφοράς, τις ιδέες, τις αξίες και τους κανόνες που ρυθμίζουν την επικοινωνία. Είναι λοιπόν πιθανό ότι η χρήση της γλώσσας των νέων να οφείλεται στην ανάγκη τους να ενταχθούν σε μια ομάδα.
  Ένα ακόμη αίτιο για την άκριτη υιοθέτηση της νεανικής γλώσσας  εκ μέρους των νέων, θα μπορούσε να θεωρηθεί, η απουσία μελέτης και επαφής με το βιβλίο και τη γνώση, σε συνδυασμό με τον άγονο μιμητισμό και τα συμπλέγματα κατωτερότητας απέναντι σε ξένα στοιχεία και τρόπους ζωής. Όσο η ζωή και η δημιουργία των νέων περιορίζονται στα όσα μαζικά προσφέρονται από την τηλεόραση ή από τα περιοδικά του συρμού, τόσο  αποπροσανατολίζονται και το ενδιαφέρον τους για την κοινή γλώσσα ατονεί σημαντικά.
Όταν μάλιστα απουσιάζουν και από την οικογένεια τα κατάλληλα εκείνα πνευματικά ερεθίσματα, που ανανεώνουν τη γλωσσική ταυτότητα των νέων (πολυπλοκότητα ρόλων των γονέων, έλλειψη επαφής, απουσία βιβλιοθηκών κ.λπ.), τότε το πρόβλημα οξύνεται.
      Η νεανική ιδιόλεκτος όμως, όπως είπαμε, δεν αποτελεί μιαν άλλη γλώσσα ή μια συνθηματική γλώσσα (αργκό), αλλά πρόκειται για την κοινή γλώσσα με λιγότερο ή περισσότερο έντονες αποκλίσεις στο λεξιλογικό και μορφοσυντακτικό επίπεδο.
Ο ιδιαίτερος αυτός γλωσσικός κώδικας χαρακτηρίζεται από μιαν έντονη διαφοροποίηση που υπαγορεύεται από τη νοοτροπία, την ιδιοσυγκρασία, τη σχολική μόρφωση, τη στάση ζωής, τους κοινωνικοπολιτικούς στόχους, τις διαφορετικές ανάγκες επικοινωνίας, τα διαφορετικά διαβάσματα και ακούσματα των νέων. Δεν πρόκειται για έναν ομοιογενή και συμπαγή κώδικα, αλλά για επιμέρους γλωσσικούς κώδικες, καθώς η νεολαία δεν αποτελεί μια ομοιογενή κοινωνική ομάδα αλλά ένα κοινωνικό στρώμα, με αναμφισβήτητα κοινά σημεία αναγνώρισης αλλά και με έκδηλες διαφορές.
   Διαφορές της νεανικής γλώσσας σε σχέση με τον τόπο διαβίωσης, την κοινωνική προέλευση και το φύλο των νέων έχουν μελετηθεί για τις αναλογίες πρότυπης και μη πρότυπης γλώσσας. Σε ό,τι αφορά το νεανικό λεξιλόγιο, η μέχρι τώρα έρευνα δεν επιτρέπει γενικεύσεις. Φαίνεται πάντως ότι η χρήση υβριστικού λεξιλογίου και υβριστικών προσφωνήσεων είναι συχνότερη ανάμεσα σε αγόρια.
   Σαφέστερη είναι η σχέση της γλωσσικής έκφρασης με τη συμμετοχή σε μια νεανική κουλτούρα. Οι νεανικές "σκηνές" που συγκροτούνται γύρω από μουσικά είδη (π.χ. punk, metal, hip-hop) χαρακτηρίζονται από ιδιαίτερα λεξιλόγια και τρόπους συνομιλίας που διαμορφώνονται υπό την επιρροή αγγλόφωνων νεανικών μέσων.
   Σε ό,τι αφορά τις περιστάσεις επικοινωνίας, τα διάφορα στοιχεία της νεανικής γλώσσας χρησιμοποιούνται συστηματικά μόνο στo πλαίσιo της ομάδας συνομηλίκων, τόσο ιδιωτικά όσο και στα διάφορα νεανικά στέκια. Τούτο σημαίνει ότι η γλωσσική συμπεριφορά των νέων είναι διαφορετική π.χ. στην αυλή του σχολείου από ό,τι μέσα στην τάξη.
  Στοιχεία νεανικής γλώσσας εμφανίζονται επίσης στα διάφορα νεανικά μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας (νεανικά περιοδικά, νεανικό ραδιόφωνο, στίχοι τραγουδιών κ.λπ.).
  Μια ενδιαφέρουσα έρευνα για την ελληνική γλώσσα, που έκανε η ALCO το 2005 για το Ινστιτούτο Επικοινωνίας, απέδειξε μάλιστα ότι πολλές εκφράσεις της «Γλώσσας των Νέων» έχουν εισχωρήσει βαθιά στην καθομιλουμένη των ενηλίκων. Σε ερώτηση – ενός ηλικιακού δείγματος 16-56 ετών- ποια λέξη θα χρησιμοποιούσαν για να αντιδράσουν σε κάτι αναπάντεχο,  το 20% δήλωσε ότι προτιμά τη λέξη «έμεινα», το 13% το «κουφάθηκα», το 5% το «καράφλιασα», το 25% το «απίστευτο» και μόλις το 15% το «εξεπλάγην» ή το «εκπλήσσομαι»! «Απίστευτο» και όμως αληθινό!

4. Η αξιολόγηση «της γλώσσας των νέων» από τους ενήλικες, τα Μ.Μ.Ε, τους ίδιους τους νέους.
   Η γλώσσα  των νέων αποτελεί αντικείμενο συζήτησης και αξιολόγησης τόσο στην προφορική επικοινωνία όσο και στα μέσα ενημέρωσης. Νέοι και ενήλικοι ομιλητές αξιολογούν τη γλώσσα των νέων με διαφορετικό τρόπο. Η στάση των ενηλίκων είναι συχνά επικριτική και διορθωτική. Γονείς και δάσκαλοι αντιδρούν ιδιαίτερα αρνητικά απέναντι στο υβριστικό και βωμολοχικό λεξιλόγιο, χωρίς ίσως να αντιλαμβάνονται ότι το λεξιλόγιο αυτό έχει συγκεκριμένες (διαπροσωπικές, αξιολογικές) λειτουργίες και ότι η συχνότητά του μειώνεται με την είσοδο στην ενήλικη ζωή. Οι νέοι προσάπτουν στη γλώσσα τους αξίες θετικές όπως π.χ. ευθύτητα, αλληλεγγύη, ταύτιση με μια νεανική κουλτούρα.
   Στα μέσα ενημέρωσης, η στάση απέναντι στη νεανική γλώσσα κυμαίνεται ανάμεσα στην αποδοχή ("γλωσσική δημιουργικότητα") και τον στιγματισμό ("γλωσσική πενία"). Στην Ελλάδα, ο ημερήσιος και περιοδικός τύπος προβάλλει κατά κανόνα μια στρεβλωμένη εικόνα του νεανικού λεξιλογίου, παρουσιάζει τη γλώσσα των νέων ως κάτι "ακατανόητο" και την αξιολογεί με στερεότυπα (π.χ. συρρίκνωση του νεανικού λεξιλογίου σε "150 λέξεις") που δεν έχουν επιστημονική βάση. 'Ενα τέτοιο στερεότυπο είναι η μη αναγνώριση του γεγονότος ότι οι κοινωνικές ομάδες αναπτύσσουν ένα ιδιαίτερο είδος λόγου που εξυπηρετεί την εσωτερική επικοινωνία της ομάδας, αλλά ταυτόχρονα ορίζει και την ταυτότητά της.
    Τον Ιούνιο του 1985 η άγνοια των λέξεων «αρωγή» και «ευδοκίμηση» στο θέμα της έκθεσης των γενικών εξετάσεων, γίνεται αφορμή να ξεσπάσει «ηθικός πανικός» στα ΜΜΕ για τη «λεξιπενία» των νέων. Έκτοτε δημοσιεύονται πολυάριθμα άρθρα για τη γλώσσα των νέων, γεγονός που δείχνει το αδιάλειπτο ενδιαφέρον γι' αυτήν. Τα άρθρα αυτά που δημοσιεύτηκαν στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο, στο διαδίκτυο και σε επιστημονικά ή μη βιβλία είναι σημαντικά, γιατί οι απόψεις των συντακτών τους, εκφραστών της επιστημονικής ή της ευρύτερης λαϊκής γνώμης για τη γλώσσα, αντανακλούν, διαμορφώνουν και ενισχύουν ως ένα βαθμό τις στάσεις του αναγνωστικού κοινού.
  Η  έρευνα  της  Χαρίκλειας  Πρασσά  Η «ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ» ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΤΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ καταλήγει στα παρακάτω συμπεράσματα:
  Όσον αφορά  την έννοια της «γλώσσας των νέων», μια μερίδα συντακτών ως γλώσσα των νέων αντιλαμβάνεται και τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται οι νέοι την πρότυπη γλώσσα και το ιδίωμά τους. Θεωρούν, με άλλα λόγια, ότι οποιαδήποτε γλωσσική εκδήλωση των νέων είναι «γλώσσα των νέων» :«Οι νέοι μπορεί να γνωρίζουν καλύτερα την αγγλική από τη μητρική γλώσσα [...] Το δύσμοιρο το Ελληνόπουλο ζει μέσα σε ένα υπαρκτό γλωσσικό χάος. Μαθαίνει να χρησιμοποιεί στερεότυπες εκφράσεις, που παραπέμπουν στην ηχομιμητική κινησιολογία. Οι γλωσσικές απλουστεύσεις περιόρισαν το λεξιλόγιό του, απομάκρυναν από τη γλώσσα των προγόνων, κι έτσι ο απόφοιτος του σημερινού Λυκείου επικοινωνεί μέσω της συνθηματολογίας. Αν επιχειρήσει κανείς να ακούσει από μαθητή Λυκείου την ανάγνωση της Ιλιάδας του Ομήρου, θα θυμηθεί ένα Λάπωνα παγοπώλη που συνεννοείται με Γιαπωνέζο στα αραβικά».  Κ.Ακριβόπουλος «Το γλωσσικό μας πανόραμα»
    Οι περισσότεροι δυσκολεύονται να ορίσουν τη «γλώσσα των νέων» και να την κατατάξουν. Τη θεωρούν χαοτική και σχιζοφρενική, μια γλώσσα ακατανόητη, που όχι μόνο δεν αποτελεί ποικιλία των ελληνικών, αλλά δεν έχει οποιαδήποτε σχέση με αυτά :«Δεν πρόκειται εδώ για μια ιδιότυπη "αργκό". Αργκό πάντα υπήρχε και θα υπάρχει. Πρόκειται για μια γλωσσική Βαβέλ, που μπορεί να θεωρηθεί ως σύμπτωμα σχιζοφρένειας». Σαράντος Καργάκος «Αλαλία ήτοι το σύγχρονο γλωσσικό μας πανόραμα»1992
   Βασικό χαρακτηριστικό της είναι κατά την άποψή τους η αμφισβήτηση της επίσημης γλώσσας και της κατεστημένης κοινωνικής ιεραρχίας. « Οι νέοι μεταφέρουν στη γλωσσική τους επικοινωνία τα κύρια χαρακτηριστικά της στάσεώς τους προς τις περισσότερες από τις καθιερωμένες συμβατικές αρχές, δομές και θεσμούς [...] Η αμφισβήτηση στρέφεται κατά της "κατεστημένης", επίσημης, γραπτής ή "δόκιμης" λεγόμενης γλώσσας, της γλώσσας δηλαδή στην οποία εκφράζεται η εξουσία, οι νόμοι, οι κάθε μορφής περιορισμοί και δεσμεύσεις». Γ.Μπαμπινιώτης «Γλωσσική Αμφισβήτηση .Η γλώσσα των νέων»,Αθήνα 1994.
    Αναφέρουν μάλιστα και τα μέσα με τα οποία οι νέοι επιτυγχάνουν τον παραπάνω στόχο: τους νεολογισμούς, τη χρήση της αγγλικής, που αποτελεί γλώσσα υψηλού γοήτρου, αλλά και οποιαδήποτε γλωσσική παρέκκλιση τους φέρνει σε σύγκρουση με την καθιερωμένη γλώσσα και τον καθιερωμένο τρόπο σύλληψης του κόσμου (αξίες, σοβαρότητα, καθωσπρεπισμό, μέτρο, κοινωνική ιεραρχία). «Με τις τολμηρές λέξεις και ορισμένους ιδιωματισμούς πετυχαίνουν την καταστροφή της "καθώς πρέπει" ομιλίας, μεταδίδοντας μηνύματα άρνησης της ιεραρχίας, άρνησης σεβασμού, κριτικής, αυθάδειας».
Άννα Φραγκουδάκη «Γλώσσα και ιδεολογία»
   Όσον αφορά  τη «γλώσσα των νέων» σε σχέση με την πρότυπη γλώσσα ένα μεγάλο μέρος των αρθρογράφων στις εφημερίδες βλέπει αρνητικά τη γλώσσα των νέων, καθώς βιώνει τόσο τα γλωσσικά προβλήματα που ενίοτε αντιμετωπίζουν όσο και το ιδίωμά τους ως αποκλίσεις από την πρότυπη γλώσσα που αποτελεί ή πρέπει να αποτελεί τη «γλώσσα μας», τη γλώσσα όλων. Ο λόγος τους είναι καταγγελτικός και απόλυτος, γεμάτος γενικεύσεις (π.χ. όλοι οι νέοι πάσχουν από λεξιπενία, δεν ξέρουν ελληνικά ή είναι εντελώς αγράμματοι) και υπερβολικούς αξιολογικούς χαρακτηρισμούς για τη γλωσσική και κοινωνική συμπεριφορά των νέων, που συνοδεύονται από εικόνες καταστροφής και οπισθοδρόμησης της γλώσσας, ενώ μοναδική «θεραπεία» κρίνεται η συστηματική διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής.
  Άλλοι, πάλι,  αντιμετωπίζουν την γλώσσα των νέων πιο θετικά. Ο λόγος τους επικεντρώνεται σε επιχειρήματα υπεράσπισης της γλώσσας των νέων, όμως κάποιες φορές παρασύρονται και αυτοί σε γενικεύσεις ή αυθαίρετες κρίσεις.   Όσον αφορά το νεανικό ιδίωμα, επισημαίνουν ότι πρόκειται για μία από τις γλωσσικές ποικιλίες που μιλούν οι νέοι και ότι, ανάλογα με την εκάστοτε επικοινωνιακή ανάγκη, επιστρατεύουν διαφορετική «γλώσσα»: «Σε κάθε περίπτωση, δηλαδή, με το "ρε μεγάλε" ή με "κανονικά" ελληνικά, ανταποκρίνονται ενστικτωδώς σε διαφορετικές εκφραστικές ανάγκες, σε διαφορετικά επίπεδα επικοινωνίας. Το ίδιο ισχύει και με τους φοιτητές και με οποιαδήποτε άλλη, περιστασιακή ή μονιμότερη, ομάδα: θα μιλήσουν με το "ρε μεγάλε" μεταξύ τους, αλλά ούτε στον καθηγητή τους θα απευθυνθούν με αυτήν τη "γλώσσα", ούτε στον εργοδότη τους, ούτε στον πατέρα τους, ακόμα κι όταν δεν είναι να του ζητήσουν χαρτζιλίκι».Γ.Χάρης «Κανονικά ελληνικά και αργκό.»
    Υπογραμμίζουν επίσης ότι η κριτική στη γλώσσα των νέων στην πραγματικότητα οφείλεται στην υποτίμηση οποιασδήποτε γλωσσικής ποικιλίας, πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή που εκφράζει μηνύματα αμφισβήτησης της πρότυπης γλώσσας και της κοινωνικής ιεραρχίας: «Όλων αυτών των νέων η γλώσσα είναι και μια διαφορετική ποικιλία της Ελληνικής,  μια κοινωνική διάλεκτος, …… άρα οι εκφραστές της κριτικής θεωρούν την πρότυπη πιο "σωστή" γλώσσα από τις λοιπές ομιλούμενες ποικιλίες. [...] Από την άλλη μεριά η κοινωνική αμφισβήτηση που αποτελούν τα αγόρια με το σκουλαρίκι, τα κορίτσια με τη μοτοσυκλέτα και μαζί με αυτά η αυθάδεια που παρηχούν οι εκφράσεις της αργκό ή οι νεολογισμοί της γλώσσας των νέων ενοχλούν εμάς -τους λιγότερο νέους -και μας παγιδεύουν να παρανοούμε την ανταρσία και να νομίζουμε ότι είναι κακή γλωσσική ποιότητα, να μην καταλαβαίνουμε τη γλωσσική ευρηματικότητα και, μάταια, να καταγγέλλουμε τη γλώσσα "τους"». Άννα Φραγκουδάκη «Οι νέοι και η γλώσσα τους» Τα Νέα 16-6-2001
  Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι κάποιες φορές παρασύρονται και αυτοί σε γενικεύσεις και αυθαίρετες κρίσεις, όπως λ.χ. ότι οι νέοι δεν παρουσιάζουν καθόλου γλωσσικά προβλήματα ή ότι οι όποιες προτάσεις για βελτίωση του τρόπου ομιλίας της πρότυπης γλώσσας δεν είναι απαραίτητες, γιατί η γλώσσα αυτή δεν προσφέρεται για ανεπίσημες περιστάσεις:«  Ένας από τους λόγους για τους οποίους οι φιλόλογοι δεν πείθουν τους μαθητές τους για βελτίωση του τρόπου ομιλίας της πρότυπης γλώσσας, είναι ότι αυτή η χρήση των λέξεων είναι απολύτως αδύνατη στην καθημερινή επικοινωνία της οικειότητας». Άννα Φραγκουδάκη «Οι νέοι και η γλώσσα τους» Τα Νέα 16-6-2001

5. Συνέπειες της χρήσης «της  γλώσσας των νέων» στο χειρισμό της κοινής νεοελληνικής γλώσσας και ευρύτερα στην υπόσταση της γλώσσας.
   Είναι πολύ διαδεδομένη ,λοιπόν, η αντίληψη  ότι η ελληνική γλώσσα κινδυνεύει  από τη χρήση της γλώσσας των νέων ,ιδίως σε αυτούς που θεωρούν-όπως είδαμε παραπάνω- ότι οποιαδήποτε γλωσσική εκδήλωση των νέων συνιστά τη «γλώσσα των νέων». Υποτίθεται , δηλαδή, ότι κινδυνεύει η γλώσσα μας από αλλοίωση του χαρακτήρα και της ιδιοσυστασίας της, ενώ ενδεχομένως απειλείται και με πλήρη αφανισμό. Και κινδυνεύει όχι μόνον από την επιρροή άλλων γλωσσών αλλά και από την ανεπάρκεια των ίδιων των ομιλητών της, οι οποίοι παραμελούν την καλλιέργειά της ή αγνοούν την ιστορία της ή και τα δύο.
   Οι σχετικές κατηγορίες όσων υιοθετούν την  παραπάνω άποψη για «φθορά», «αφελληνισμό», «εκβαρβάρωση» και επικείμενο «θάνατο» της γλώσσας μας, ως συνέπεια της εκτεταμένης  χρήσης «της γλώσσας των νέων», βασίζονται στα παρακάτω «τεκμήρια»- επιχειρήματα:  Οι νέοι/νέες μας ,
-χρησιμοποιούν ένα πολύ περιορισμένο λεξιλόγιο στην καθημερινή τους επικοινωνία
-παραμορφώνουν τη γλωσσική δομή αλλάζοντας τη σύνταξη ή τη "διάθεση" των ρημάτων -αναστατώνουν τον "παραγωγικό" μηχανισμό της γλώσσας
-αλλάζουν τις σημασίες των λέξεων
-ανατρέπουν τη διάκριση "μιλώ/χυδαιολογώ
-δανείζονται αλόγιστα από ξένες γλώσσες, ιδιαίτερα από τα αγγλικά, περιφρονούν κοινωνικά κατοχυρωμένες κανονικότητες, π.χ. χρήση πληθυντικού αριθμού όταν απευθυνόμαστε σε άγνωστους και μεγαλύτερους.
 Και καταλήγουν όπως επισημαίνει  στο άρθρο του «Άνισες εξισώσεις: η γλώσσα των νέων» ο γλωσσολόγος Γιάννης  Βελούδης  «Η «ακηδία» των νέων εύκολα μπορεί να οδηγήσει στην κηδεία της γλώσσας μας, λένε οι φωνές. Αφανής καταλύτης αυτής της προφητείας, ο κοινός τόπος "οι νέοι είναι το αύριο του έθνους μας", που αφήνεται να δράσει υπόγεια, υποβάλλοντας ένα ζοφερό γλωσσικό αύριο, αυτό ακριβώς που θα καθορίζουν οι «γλωσσικά ανεπαρκείς» νέοι/νέες του σήμερα· και, προφανώς, ένα ακόμη ζοφερότερο μεθαύριο που θα εγγυώνται τα παιδιά τους, οι νέοι/νέες του «μέλλοντος», πάνω στην «αφελληνισμένη» γλωσσική βάση που θα τους έχει κληροδοτηθεί.»
   Ωστόσο, ο ίδιος μελετητής αντικρούει τις απόψεις τους  στο κεφ. 7 του βιβλίου ‘Δέκα μύθοι για την ελληνική γλώσσα’  για «τη γλώσσα των νέων» και «την υποτιθέμενη  γλωσσική ανεπάρκεια των νέων»:  « Πρόκειται για μια ποικιλία της γλώσσας με όλα τα χαρακτηριστικά του εφήμερου, περιορισμένη τοπικά (νεανικές παρέες, νεανικά περιοδικά) και χρονικά (μικρές σχετικά ηλικίες),  που θεωρείται αυθαίρετα ως η μοναδική ποικιλία της ελληνικής που γνωρίζουν οι νέοι/νέες: "γλώσσα των νέων" = η ελληνική των νέων! Άραγε με αυτήν την ποικιλία γράφουν στις εξετάσεις τους για το πανεπιστήμιο ή απευθύνονται προς έναν ηλικιωμένο (εκτός αν για δικούς τους μη γλωσσικούς, πάντως λόγους θέλουν να προκαλέσουν); Προφανώς όχι. Το φαινόμενο είναι διαχρονικό, αλλά και διαγλωσσικό, απαντάται δηλαδή σήμερα, όπως και παλιότερα, σε πολλές γλώσσες.»
  Εδώ και μερικά χρόνια, γίνεται πάρα πολύς λόγος για τη ‘μάστιγα’ της λεξιπενίας, από την οποία υποτίθεται πως «πάσχει»  η νεολαία μας. Σε δημοσίευμα της «Καθημερινής» (27 Μαΐου 2006) παρουσιάζονται κάποια αποτελέσματα έρευνας της Άλκηστης Βερέβη για τη  γλωσσική απόδοση των μαθητών στα ελληνικά σχολεία. Ανάμεσα στα άλλα διαβάζουμε ότι τα παιδιά χρησιμοποιούν ένα πολύ περιορισμένο λεξιλόγιο ,κάνουν λάθη  στη χρήση των λέξεων, δε δύνανται να συνθέσουν μία συνεκτική παράγραφο με λογικό ειρμό και συνοχή.  Ακόμη οι μαθητές αδυνατούν να αντεπεξέλθουν σε προφορικά και γραπτά γλωσσικά τεστ και ότι εν πολλοίς αγνοούν τη διαφορά μεταξύ κειμενικών ειδών. Το αποτέλεσμα φαίνεται να είναι το εξής: ό,τι και να γράψουν (είτε πρόκειται για έκθεση πάνω στα «αρνητικά του καταναλωτισμού», είτε για επιστολή διαμαρτυρίας, είτε για αίτηση έκδοσης ταυτότητας) διέπεται από τυχαία ή συνειρμική δομή και κοσμείται με ξύλινη γλώσσα.
Συνδέονται όμως οι διαπιστώσεις αυτές με τη χρήση «της γλώσσας των νέων»; Σύμφωνα με το άρθρο του Ευθ.Φοίβου Παναγιωτίδη «Λεξιπενία ή ‘κειμενική δυσπραξία’;» που δημοσιεύτηκε στον κυριακάτικο Πολίτη της 29ης Οκτωβρίου 2006,η απάντηση είναι αρνητική «Τι είναι όμως «λεξιπενία»; Σίγουρα όχι η χρήση της νεανικής γλώσσας, η οποία διακρίνεται από πολλά από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη δημιουργική φύση του γλωσσικού φαινομένου: εκμετάλλευση των μηχανισμών παραγωγής της γλώσσας για τη δημιουργία νέων λέξεων …στροφή σε διαλέκτους από τις οποίες αντλούνται (και αναβιώνονται) λεξιλογικά και μορφολογικά στοιχεία. Σίγουρα ,λοιπόν, η παράλληλη χρήση μιας υποποικιλίας, από μια κοινωνική ομάδα όπως οι νέοι κάθε άλλο παρά λεξιπενία σηματοδοτεί. Επιπλέον, όπως υπαινίσσεται και ο Βελούδης, οι νέοι κάποτε μεγαλώνουν και  μεγάλο μέρος «της γλώσσας τους» σβήνει με τα νιάτα τους: τώρα ποιος θυμάται  την ξύλινη γλώσσα των νέων της δεκαετίας του 1970 ή το κάποτε πανταχού παρόν ‘βασικά’;
  Ενδεχομένως λοιπόν ο όρος λεξιπενία θα ήταν ακριβέστερο να νοηθεί ως η γνώση ενός περιορισμένου λεξιλογίου, όταν δηλαδή κάποιος γνωρίζει λιγότερες λέξεις από όσες η ηλικία του ή το μορφωτικό επίπεδό του θα του επέτρεπαν. Υπολογίζεται πως ένας αναλφάβητος ενήλικος ξέρει περί τις 40.000 λέξεις, ενώ ένας κάτοχος πανεπιστημιακού τίτλου μπορεί να φτάσει να γνωρίζει μέχρι και 120.000 λέξεις. Αν ένας νέος δε γνωρίζει πολύ περισσότερες λέξεις από έναν αναλφάβητο, αυτό οφείλεται είτε στην αποτυχία του γλωσσικού μαθήματος στο σχολείο να διδάξει λεξιλόγιο στο παιδί είτε στην έλλειψη επαφής με το βιβλίο και τη γνώση . Το ζήτημα δηλαδή εν προκειμένω δεν είναι γλωσσικό,δεν οφείλεται στη χρήση της νεανικής γλώσσας, είναι ζήτημα εκπαίδευσης και παιδείας.                                  Αν  υποθέσουμε τώρα πως αντιλαμβανόμαστε τη λεξιπενία όχι σε σχέση με τον αριθμό των λέξεων που γνωρίζουμε, αλλά σε σχέση με τον αριθμό των λέξεων που χρησιμοποιούμε καθημερινά ,οι φωνές που διατείνονται ότι οι νέοι χρησιμοποιούν 300 ή 500  μόνο λέξεις γίνονται κατά τι πειστικότερες. Όχι όμως ιδιαιτέρως πειστικές, γιατί η χρήση λιγότερων ή περισσότερων λέξεων εξαρτάται πρωτίστως από το πόσο μιλάμε καθημερινά και για τι είδους θέματα. Αν η καθημερινή επικοινωνία μας εξαντλείται σε ένα μίνιμουμ επικοινωνίας, το λεξιλόγιο σε χρήση θα είναι μικρό. Αν υπάρχει ανάγκη να επιχειρηματολογήσουμε, έστω και για απλά θέματα, όπως στην περίπτωση μιας οικογενειακής ή ερωτικής διαφωνίας,  το λεξιλόγιο σε χρήση θα είναι εκτενές. Το ζήτημα δηλαδή και πάλι δεν είναι γλωσσικό,δεν οφείλεται στη χρήση της νεανικής γλώσσας , είναι ζήτημα τυπικών ή  ουσιαστικών διαπροσωπικών σχέσεων και επικοινωνίας.
   Άρα  τα καλά νέα είναι ότι δεν έχουμε πρόβλημα λεξιπενίας - και αν έχουμε αυτό δεν οφείλεται στη χρήση της γλώσσας μας αλλά σε άλλα αίτια ( εκπαίδευση, μόρφωση, γνώση, σχέσεις). Τα λιγότερο ευχάριστα νέα είναι ότι όλοι αυτοί οι παράγοντες  προκαλούν προβλήματα στη χρήση της γλώσσας, στερώντας μας  εν πολλοίς τη δυνατότητα να εκφραζόμαστε επιτυχώς μέσα από τη δημιουργία κατάλληλων γραπτών και προφορικών κειμένων. Το πρόβλημα λοιπόν δε βρίσκεται στη γλώσσα μας αλλά στο κατά πόσον μπορούμε να εκφράσουμε τη σκέψη μας με τον βέλτιστο επικοινωνιακά τρόπο. Αυτός (πρέπει να) είναι ένας από τους στόχους του γλωσσικού μαθήματος στο σχολείο, εν ανάγκη και με την αλλαγή της διδακτικής μεθοδολογίας στην εκπαίδευση.
   Παράλληλα όμως πρέπει να προσέξουμε πολύ καλά το εξής: η αγωνία και η υπερβολική προσοχή για το πόσες λέξεις χρησιμοποιούνται καθημερινά στην επικοινωνία ξεκινάει ίσως και από την αδυναμία μας να κάνουμε τη θεμελιώδη διάκριση μεταξύ γλωσσικής χρήσης / πραγμάτωσης  και γλωσσικής ικανότητας / ‘γνώσης’ . Με άλλα λόγια, η χρήση της γλώσσας δεν ταυτίζεται με την ίδια τη γλώσσα μας: η γλωσσική πραγμάτωση δεν αποτελεί ούτε παράγοντα επηρεασμού ούτε και πρόκριμα αξιολόγησης της γλωσσικής μας ικανότητας. Άλλωστε, αν η (περιορισμένη) γλωσσική πραγμάτωση ήταν  ανάλογη της γλωσσικής μας ικανότητας, τότε οι λιγομίλητοι και οι εκ φύσεως σιωπηλοί θα κατατάσσονταν εξ ορισμού στους λεξιπένητες...
    Τα τελευταία χρόνια επίσης ακούγονται συχνά ιερεμιάδες για την κακής ποιότητας γλώσσα των νέων, που αποκλίνει από το επίσημο πρότυπο. Η γλωσσική ποιότητα, ωστόσο, είναι γλωσσικό άτοπο, γιατί το πρότυπο της επίσημης γλώσσας δεν μπορεί κανείς ομιλητής να το χρησιμοποιήσει, για να εκφράσει, για παράδειγμα, την αγανάκτηση του, τον σαρκασμό, την περιπαιχτική διάθεση, την αμφισβήτηση, την οικειότητα.... «Άπειρα παραδείγματα, διατυπωμένα στην επίσημη παραλλαγή, αλλάζουν τελείως νόημα, οπότε η εφαρμογή της ποιότητας σημαίνει καταστροφή της επικοινωνίας, γιατί χάνεται η οικειότητα και οι συναισθηματικοί δεσμοί» όπως αναφέρει  στο βιβλίο της  η Άννα Φραγκουδάκη
     Οι ομοιογενείς γλωσσικές κοινότητες ,όπως προαναφέραμε, είναι ένας μύθος. Κάθε εθνική γλώσσα δεν είναι ούτε ενιαία ούτε ομοιογενής, αλλά εμπεριέχει πλήθος τοπικών ή κοινωνικών διαλέκτων, επομένως η κοινωνική πολυγλωσσία στο εσωτερικό της γλωσσικής κοινότητας είναι ένα φαινόμενο καθολικό. Άλλωστε η κοινωνική πολυγλωσσία είναι λειτουργική. Πράγματι, οι διάφορες παραλλαγές που μιλιούνται είναι κατάλληλες για διαφορετικές συνθήκες επικοινωνίας. Η λειτουργικότητα της σχολικής - επίσημης γλώσσας είναι διαφορετική από τη λειτουργικότητα άλλων κωδίκων που χρησιμοποιούν οι νέοι σε διαφορετικές επικοινωνιακές συνθήκες. Έτσι, ενώ η σχολική παραλλαγή μεταδίδει μηνύματα απόστασης και τυπικών σχέσεων, αποτυπώνει την κοινωνική ιεραρχία, νομιμοποιεί τον πομπό έμμεσα αποδίδοντας του την ιδιότητα του γνώστη, εκφράζει κυριαρχία της λογικής πάνω στα συναισθήματα, αποτελεί ένα μέρος της κοινωνικής ορθοέπειας, είναι εντελώς ακατάλληλη σε διαφορετικές επικοινωνιακές συνθήκες. Σε όλες τις γλώσσες υπάρχουν περισσότερες παραλλαγές, που χρησιμοποιούνται εναλλακτικά, ανάλογα με τις συνθήκες της επικοινωνίας και τις προθέσεις των ομιλητών. Η εμπειρική μελέτη της γλωσσικής πράξης αποκαλύπτει την ικανότητα των ομιλητών να περνούν από τον ένα κώδικα στον άλλο ή να παρεμβάλλουν στην ομιλία τους στοιχεία από άλλους κώδικες όταν αυτό κρίνεται αναγκαίο. Σε τελική ανάλυση, την ποιότητα της γλώσσας των νέων δεν την ορίζει η ακαμψία στην προσαρμογή, αλλά αντίθετα , η ικανότητα τους να εναλλάσσουν τους κώδικες και να προβαίνουν σε εκείνες τις γλωσσικές και συντακτικές επιλογές που εξασφαλίζουν τη μεγαλύτερη επικοινωνιακή αποτελεσματικότητα.
     Η κοινωνική κατασκευή του «σωστού» και του «λάθους» στη γλώσσα δεν στηρίζεται από επιστημονική άποψη, γιατί ταυτίζει αυτή την εξαιρετική και τόσο περίπλοκη ικανότητα με την τεχνική γνώση και την εφαρμογή κάποιων κανόνων και μάλιστα στατικών. Κάθε περιγραφή της γλώσσας με όρους ανωτερότητας και κατωτερότητας αποτελεί μεταφορά στο γλωσσικό επίπεδο κοινωνικών διακρίσεων και αξιολογήσεων. Στην προσπάθεια υποτίμησης της νεανικής ιδιολέκτου και στη συλλήβδην αξιολόγηση της ως κατώτερης ή κακής ποιότητας υφέρπει ένας ιδιότυπος κοινωνικός ρατσισμός, που στοχεύει στη κατασκευή μιας προκατάληψης κατά των νέων. Υφαίνεται ο μύθος που θέλει τους νέους άγλωσσους, ανώριμους, επιπόλαιους.
   Από τη μια, λοιπόν, δεν μπορεί κανείς να εθελοτυφλήσει μπροστά στις ποικίλες περιπτώσεις κακοποίησης της γλώσσας μας από τους νέους και στη γενικότερη αδυναμία να χειρίζονται με επάρκεια τον προφορικό και γραπτό κώδικα επικοινωνίας. Από την άλλη πλευρά, αν τελικά αφομοιωνόταν η ιδιόλεκτος των νέων από την επίσημη παραλλαγή της εθνικής γλώσσας, και οι νέοι άρχιζαν να μιλούν σε όλες τις επικοινωνιακές συνθήκες την ίδια γλώσσα, τότε : α) ο σημασιολογικός τους πλούτος θα φτώχαινε, β) θα έχανε η γλώσσα τους τις δυνατότητες να παράγει λανθάνοντα μηνύματα κοινωνικής αμφισβήτησης, γ) θα έχανε τη δυνατότητα να παράγει μηνύματα κοινής ταυτότητας και συνοχής των νέων.
  Πρέπει, τέλος, να επισημανθεί πως οι γλωσσικές ιδιαιτερότητες των νέων δεν αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια πάνω στο στρώμα της γλώσσας. Και αυτό δεν είναι τυχαίο αφού οι νέοι κάθε γενιάς με την ενηλικίωση τους σταδιακά αποποιούνται ένα μεγάλο μέρος από τα στοιχεία της προηγούμενης κοινωνικής διαφοροποίησης και αμφισβήτησης τους.
  Αν, λοιπόν, κινδυνεύει η υπόσταση της γλώσσας μας, είναι μάταιο να αναζητούμε σε επιφανειακά συμπτώματα τις βαθύτερες αιτίες. Είναι πολύ εύκολο να θεωρούμε για παράδειγμα εχθρό τις ξένες λέξεις (κι ας είναι επιστημονικά επιβεβαιωμένο ότι καμιά γλώσ­σα δεν έχει χαθεί από ξένες λέξεις, αλλά ο κίνδυνος φθοράς προέρχεται από ανατροπές στη δομή της γλώσσας, δηλαδή στη μορφολογία, τη γραμματική και τη σύνταξη) ή τη «γλώσσα των νέων» (κι ας γνωρί­ζουμε πως από επιστημονική άποψη αυτή η ιδιωματική γλώσσα ανήκει στον πολύμορφο γλωσσικό θησαυρό της γλώσσας μας) .
   Και οι βαθύτερες αιτίες σχετίζονται με τις συνολικές συνθήκες ύπαρξης και δράσης του ανθρώπου σήμερα, όπως αναφέρει στο δοκίμιο της για τη γλώσσα η Αιμιλία Καραλή.  «Η γλώσσα σχετίζεται άμεσα με το λόγο. Ο λόγος δεν είναι απλώς μέσο για τη μετάδοση της σκέψης, είναι πριν απ' όλα πράξη κοινωνική, ικανότητα συμβολισμού καθοριζόμενη από τη ζωή. Ο λόγος μας προδί­δει τη σχέση μας με τη ζωή, τους δεσμούς μας με την πραγματικότη­τα. Η γλώσσα μας είναι πλούσια, πολύχρωμη, ευέλικτη, ισχυρή όσο ζούμε με ανάλογους τρόπους τη ζωή. Ο Βιτγκενστάιν έλεγε: «Τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου». Όσο στενοί είναι οι ορίζοντες του κόσμου μας, εσωτερικού κι εξωτερι­κού, τόσο και τα όρια της γλώσσας μας στενεύουν. Ο λόγος, ο οποίος εκφράζεται μέσω της γλώσσας  αντανακλά το επίπεδο της κουλτούρας μας, το επίπεδο του πολιτισμού μας, τον τρόπο με τον οποίο αφομοιώ­νουμε αυτόν τον πολιτισμό.
   ……Η γλώσσα αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο της εθνικής ταυτότητας ε­νός λαού. Οι ρίζες της γλώσσας μας αποτελούν και τις ιστορικές ρίζες του λαού μας. Η πορεία του, οι κατακτήσεις και οι εξάρσεις, οι περιπέ­τειες, οι ήττες και οι υφέσεις του πολιτισμού μας σφραγίζουν ευθέως και τη γλώσσα μας. Η ελληνική γλώσσα έδειξε μεγάλη ικανότητα αντοχής και τεράστια αφομοιωτική δύναμη. Το στοιχείο που κράτησε τη γλώσσα μας, παρά τις συνεχείς υποδουλώσεις και κατακτήσεις, δεν αφορά στενά τη «δύνα­μη» της ελληνικής γλώσσας. Αφορά πρώτα απ' όλα τη δύναμη της συνείδησης του ότι είμαστε Έλληνες. Απ' αυτό το γεγονός εξάγεται κι ένα άλλο συμπέρασμα. Δεν είναι η απώλεια μιας γλώσσας που οδηγεί σε απώλεια της εθνικής ταυτότητας, αλλά αντιθέτως η άρνηση ή η α­πώλεια της εθνικής ταυτότητας είναι εκείνη που θα μπορούσε να οδη­γήσει σε απώλεια της γλώσσας.»

Επιμέρους συμπεράσματα και γενικό συμπέρασμα
● Ο όρος «γλώσσα των νέων» δηλώνει το σύνολο των γλωσσικών φαινομένων που χαρακτηρίζουν την επικοινωνία των νέων μεταξύ τους. Δεν αποτελεί ξεχωριστή γλώσσα. Είναι μια «κοινωνιόλεκτος», δηλαδή ένας τρόπος ομιλίας με λεξιλογικά, πραγματολογικά και δομικά χαρακτηριστικά, ο οποίος χρησιμοποιείται υπό ορισμένες συνθήκες επικοινωνίας και είναι μέρος της γλωσσικής συνείδησης της κοινότητας των νέων.
● Το βασικό χαρακτηριστικό της γλώσσας των νέων είναι ότι εκφράζει και εκφράζεται μέσα στην «παρέα», στο δίκτυο των συνομηλίκων.
● Ο χαρακτήρας της «γλώσσας των νέων» είναι συνθηματικός και λειτουργεί ως γλωσσική ταυτότητα και παράγοντας αλληλεγγύης.
● Η δημιουργικότητα και η πρωτοτυπία αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της γλώσσας των νέων.
● Τα λεγόμενα greekglish δεν είναι «διάλεκτος» αλλά ένα σύστημα γραφής  της ελληνικής γλώσσας με λατινικό-αγγλικό αλφάβητο, περιορισμένο σε ειδικές συνθήκες χρήσης από ειδικές κοινωνικές ομάδες: μαθητές, φοιτητές, επιστήμονες, ανθρώπους των μέσων και της τεχνολογίας. Γι’ αυτό και τα greekglish συνδέθηκαν με τη γλώσσα των νέων.
● Οι λόγοι που οι νέοι αναπτύσσουν δικούς τους τρόπους έκφρασης είναι πολλοί:
Α. η αυξανόμενη οικονομική και πολιτισμική ανεξαρτησία τους στις σύγχρονες κοινωνίες, αλλά και η επιρροή από νεανικές κουλτούρες αγγλοαμερικανικής προέλευσης
Β. η ανάγκη διαφοροποίησης τους από τους ενήλικες και η διαμόρφωση  της προσωπικής και κοινωνικής τους ταυτότητας.
Γ.Η απόρριψη κατεστημένων τρόπων συμπεριφοράς ,που γενικότερα χαρακτηρίζουν την εφηβεία, εκφράζονται και γλωσσικά.
Δ. Η εκφραστικότητα και το γλωσσικό παιχνίδι είναι στενά δεμένες με τη συγκεκριμένη ηλικία.
 ● Η γλώσσα των νέων από τη σκοπιά των ενηλίκων ,των Μ.Μ.Ε και των ίδιων των νέων:
 Α. Η στάση των ενηλίκων είναι συχνά επικριτική και διορθωτική. Γονείς και δάσκαλοι αντιδρούν ιδιαίτερα αρνητικά απέναντι στο υβριστικό και βωμολοχικό λεξιλόγιο των νέων.
Β. Στα μέσα ενημέρωσης, η στάση -ειδικών και μη- απέναντι στη νεανική γλώσσα κυμαίνεται ανάμεσα στην αποδοχή ("γλωσσική δημιουργικότητα") και τον στιγματισμό ("γλωσσική πενία").
Γ. Οι νέοι προσάπτουν στη γλώσσα τους αξίες θετικές όπως π.χ. ευθύτητα, αλληλεγγύη, ταύτιση με μια νεανική κουλτούρα.
● Οι συνέπειες της χρήσης «της  γλώσσας των νέων» στο χειρισμό της κοινής νεοελληνικής γλώσσας δεν είναι καθοριστικές για την ποιότητα του λόγου τους.
  Α. Το γλωσσικό επίπεδο των νέων διαφέρει. Υπάρχουν καλοί, μέτριοι και κακοί χρήστες του λόγου. Το ποσοστό των νέων ανθρώπων που κατανοεί τον απαιτητικότερο επιστημονικό και λογοτεχνικό λόγο είναι απείρως μεγαλύτερο απ' ότι στο παρελθόν, αν σκεφθούμε ότι σήμερα σπουδάζει το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων. Οι γλωσσικές παρεκκλίσεις που χαρακτηρίζουν μια ορισμένη, μειοψηφική, κατά τη γνώμη μας, ομάδα δεν μπορούν να αποδοθούν κατά κύριο λόγο στη χρήση της νεανικής γλώσσας.
Β. Η γενικότερη αδυναμία  μας να χειριζόμαστε με επάρκεια τον προφορικό και γραπτό κώδικα επικοινωνίας έχει βαθύτερες αιτίες  που σχετίζονται με τις συνολικές συνθήκες ύπαρξης και δράσης  μας σήμερα. Αν είναι φτωχές οι λέξεις μας, είναι γιατί έχει πρώτα φτωχύνει ο κόσμος μας. Αν είναι τυποποιημένες οι εκφράσεις μας, είναι γιατί έχουν τυποποιηθεί οι σχέσεις μας. Όσο η ζωή και η δημιουργία περιορίζονται στα όσα μαζικά προσφέρονται από την τηλεόραση ή από τα περιοδικά του συρμού, όσο η σχέση μας με τη γνώση περιορίζεται στις σελίδες που πρέπει να αποστηθίσουμε για να περάσουμε τις εξετάσεις, τόσο και η σκέψη θα μεταφέρει στο λόγο τους περιορισμούς της.
Γ. Το γλωσσικό πρόβλημα λοιπόν δεν είναι στενά γλωσσικό. Είναι κοινωνικό πρόβλημα και αφορά συνολικά τις σχέσεις των  νέων ανθρώπων και τους δεσμούς τους με τη γνώση. Θα ήταν λάθος να το περιορίσουμε στις «λέξεις» και στους «τύπους» της νεανικής γλώσσας. Δεν πάσχουμε από τη χρήση της . Πάσχουμε πρώτα απ' όλα από γνώση, από κίνητρα για μάθηση, από εμπειρία ζωής. Όσο αυτά εξακολουθούν να ισχύουν, τόσο θα αναπαράγεται η κρίση επικοινωνίας μεταξύ μας και κατά συνέπεια και η γλωσσική κρίση.
 ● Πολύ περισσότερο συνεπώς η ελληνική γλώσσα δεν κινδυνεύει  από τη χρήση της γλώσσας των νέων
Α. Η γλώσσα των νέων συνιστά  μια ποικιλία της γλώσσας μας με όλα τα χαρακτηριστικά του εφήμερου, περιορισμένη τοπικά (νεανικές παρέες, νεανικά περιοδικά) και χρονικά (μικρές σχετικά ηλικίες). Οι νέοι σε διαφορετικές συνθήκες επικοινωνίας (σχολική τάξη, δημόσιες συζητήσεις) χρησιμοποιούν την καθιερωμένη νεοελληνική γλώσσα. Πολύ δε περισσότερο όταν ενηλικιώνονται. Συνεπώς οι νεανικές γλωσσικές ιδιαιτερότητες δεν αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια στο σώμα της γλώσσας.
Β. Η  ιδιωματική γλώσσα  των νέων ανήκει στον πολύμορφο γλωσσικό θησαυρό της γλώσσας μας. Δεν κινδυνεύει λοιπόν η  γλώσσα μας από αλλοίωση του χαρακτήρα και της ιδιοσυστασίας της, και οπωσδήποτε δεν απειλείται με πλήρη αφανισμό.
Γ. Η ελληνική γλώσσα άλλωστε  έδειξε μεγάλη ικανότητα αντοχής και τεράστια αφομοιωτική δύναμη κατά το παρελθόν.
Δ. Η σύγχρονη ελληνική γλώσσα παραμένει μια πλούσια και εκφραστική γλώσσα άξια της ιστορίας της και εφάμιλλη των σύγχρονων ευρωπαϊκών γλωσσών. Η γλώσσα μας είναι ικανή να διατυπώνει και τις σύγχρονες επιστημονικές προσεγγίσεις (επιστημονικά βιβλία, σχολικά εγχειρίδια) και τα συναισθήματα και τις σκέψεις του σύγχρονου ανθρώπου (σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία).
Ε. Υπάρχει συνείδηση της αξίας της εθνικής μας γλώσσας, γεγονός που εγγυάται τη μελλοντική της εξέλιξη. Στο ίδιο συμπέρασμα οδηγεί και η συνείδηση της αξίας της γλωσσικής καλλιέργειας, ιδιαίτερα από τους νέους.

   Πάντως, πρέπει να ομολογήσουμε ότι η αξιοπιστία της έρευνας είναι περιορισμένη λόγω της δυσκολίας του προσδιορισμού σαφών κριτηρίων για την εξαγωγή συμπερασμάτων.  Αν τα συμπεράσματά μας δεν είναι ορθά και  αντιμετωπίζει προβλήματα η γλώσσα μας από τη χρήση της νεανικής γλώσσας, είμαστε οι πρώτοι που πρέπει να τη διαφυλάξουμε, γιατί όπως έλεγε και ο Ψυχάρης στο «Ταξίδι» του: «γλώσσα και πατρίδα είναι το ίδιο. Να πολεμά κανείς για την πατρίδα του ή για την εθνική του γλώσσα, ένας είναι ο αγώνας. Πάντα αμύνεται περί πάτρης».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ι.Ε.Π.: Οι νέοι φάκελοι υλικού για Αρχαία Ελληνικά, Λογοτεχνία και Νεοελληνική Γλώσσα Γ΄ Λυκείου

Ι.Ε.Π.: Οι νέοι φάκελοι υλικού για Αρχαία Ελληνικά, Λογοτεχνία και Νεοελληνική Γλώσσα Γ΄ Λυκείου